...

Bir ceviz kırılıyor kabuğunun içinde.

Cam bir saksı düşüyor beyaz döşeme sehpamdan,

Çiçekler soluyor dağıldığında etrafa topraklar.

Dokunma sen, kesersin ellerini.

Dokunma, bırak kalsınlar.

Camlar, mermerde büyük yaralar açarken,

kesilen yerlerden sarmaşıklar dola parmaklarına.

Parmaklarınla bir çiçek iliştir kulağımın arkasına,

ölü bir çiçek..

Ölü bir çiçek kan ağlarken,

ayı çekme gözlerimden.

Dokunma ruhuma,

Ben gerçekten sevemem seni.

Bırak,

Soğuk bir mermerde yatarak,

sabaha kadar izlerim gökyüzünü

yine de gözlerimi gözlerine değdiremem.

Gömülemem derinlerinde bir yerlere,

Bu toprak beni boğar.

Ölemem, anla beni.

Ağlayamam güzelliğine gecenin bir yarısı.

Yüzemiyorum ben,

uzaklaşamam kıyılardan.

Uzaklaşamam kırlangıçlardan,

onlar şarkılar söylerken.

1.50

3.9.18