kafamın içi bozuk televizyon görüntüsü

kafamın içi bozuk televizyon görüntüsü

siyah. beyaz. gri.

birçok nokta gözlerimin önünde 

beynimin içinde vızıldıyor sesler 

net duyabildiğim tek şey sensin son zamanlarda

net görebildiğim

tanrı biliyor

bir fotoğraf karesi gibi saklıyorum

bi yağmur vurduğunda bizi 

ıslanmış kirpiklerin,

omuzuma koyduğun başın

ve 

göğüslerime değen uzun saçlarının görüntüsünü.

uzaklara daldığın zamanlarda öyle güzelsin ki

uzaklaşıp gitmek istediğim her yersin.

tanrım

doğuramıyorum içimdekini

bu düşünceler bana kafayı yedirtiyor

fakat artık rahatsız olduğum zamanlardan çok uzakta

delirmemin mutluluğunu yaşıyorum

kör oluyorum,

ama renkleri yine de görüyorum

21.38

18.04.19

sancı

"gece yıldızla dolu

ve yıldızlar masmavi titreşiyor uzakta"

sana doğru koşmaya çalışırken

biri başıyla selam veriyor

yalnız kuşlar, 

zifiri karanlıkta gökte uçuyor

o yalnız kuşlar gibi, 

dolanıyorum sokaklarda

aramak üzere seni. 

gözlerinin şavkı aydınlatıyor geceyi

gözlerin, 

önüme yollar kuruyor

sonu çıkmaz olan sokaklardan kurtulmam üzerine

kurtulamıyorum 

'bir şey olacak'

bir ses beynimde durmadan bunu fısıldıyor. 

gecenin dördünde, 

karşı kaldırımdan yürüyen tek insanı durdurup

"bir şey olacak" dediğimde 

farkediyorum, 

ne bir insanın ne de sesin olduğunu. 

seni bulamıyorum 

sabaha karşı dörtte 

koşarken deliler gibi, 

ne ben sana ne de sen bana gelemiyorken, 

geniş yaprakları olan bir ağacın dibine tüneyip

güneşin doğmasını bekliyorum

içimdeki sancıyı görmezden gelebilmek için, 

gözlerimi açabilmek için. 

4.27

9.12.19

soluk bi kahve gözlerin

soluk bi kahve gözlerin

yalnız ve biraz halsiz bedeninle

öylece yatarken sen

ben farkında olmadan beklemişim seni 

günlerce

geceleri başucunda oturup 

kitaplar okumuşum sana

halbuki ölüm döşeğindeydim ben

yorgun argın çıkagelmişim

saniyelik milyar tane düşünce içinden

o siyah perdelerin ardından

bir senmişsin parlayan

farkında olmadan ikimiz de

biraz efsunlu,

biraz esrarlı yollardan geçmişiz de gelmişiz

ilkbahar çiçeklerini açtığında bile üşüyen bedenlerimizle

yalnızdık

kim bilir

belki artık üşümezsin

yıldızlarla dolu

gri, soğuk ve karanlık bir gecede

çıplak ayaklarla dans ediyor olsak bile

02.42

10.05.19

Ölmek üzere-

aydınlıktı, sessiz 

sonra bi gün

uzun yağmurlardan sonra

sokakları çaldılar 

gece lambalarını 

bi gece ay söndü 

o gitti

erkendi oysa daha 

gözlerine bakmama az kalmıştı 

sonraki gece

salıncakları çaldılar

salıncakları olmayan parklar

ne kadar mutluluk verebilirdi insana

pul pul döktüm derimden, 

hüznü ve

duvarları kasvetli yolları

bir gece de onları çaldılar

bir tren garında 

algın algınken

pencereden pencereye

bir masal esti ansızın

bir şarkı çaldı kasette

sesleri çaldılar

renkleri de

bi gece

beyaz perdeleri izledim

beyazdı zannımca 

uzandım, 

ölmek üzere

yanımdaydı yarı hayal, 

ben toza dönmekteyken 

usulca dokundurdu dudaklarını 

hissettim

onu hep hissederdim

geceyi üzerine giymiş saçlarından 

uzun ellerinden, 

ondan yine ona doğru

ölmek üzereydim

ölmek üzere-

2.54

26.11.19

kanlı ay

bir temmuz akşamı

rüzgar hafif ve ılık

 “yıldızlar çok uzak

deniz fenerleri gibi

uzak ve yalnız”

ve sen fazla güzelsin bu gece

içinde en sevdiğim renkleri saklıyormuşsun gibi

fakat sana “dokunmak tehlikeli ve 

yasak”

ve bir mum kadar ömrüm var.

-ve sen beni öpene kadar,

öncesi yoktu bile.-

gözlerini açmalısın hemen,

görebilmek için beni.

aksi halde

bu hayat yoruyor,

kaldıramıyorum.

lütfen, lütfen bana bak.

çünkü ben gözlerimi alamazken senden,

sen ben dışında binlerce kişiyi izliyorsun.

lütfen.

soluyor,

saksıdaki çiçek soluyor.

duvarlar öylesine sarı ki.

ve ay,

kıpkırmızı.

ve ben ağlayamıyorum bile.

öylesine istiyorum ki,

tanrı artık kapıyor kulaklarını,

tanrı üzerime melekler yağdırıyor,

düşmüş melekler.

hep bir ağızdan,

hep, bir ağızdan bekliyoruz.

ben ve beyaz, parlayan melekler,

bir ağaca tünemiş 

seyrediyoruz

ormanda, çiçeklerle kusursuzca 

dans edişini.

sadece gözlerini yukarı kaldır,

görebilmek için beni.

tarihsiz

Sana bir anı bırakmak geliyor içimden

sana bir söz 

bazen bir avuç yıldız

ayı söküp ellerine bırakmak geliyor

sahi ne güzel eller 

bir akşam vakti 

uzun uzun gözlerine baktığımda

ne güzel gözler. 

iki evsiz, 

yurtsuz gibi 

yalın yalın dolanmak gerektiğinde

sokak sokak

gün doğmuyor iken henüz 

hızlı olma vaktiydi

gitme vaktiydi buralardan 

mor mercanların arasında durup belki

saklanma zamanıydı

yine zamandan. 

oysa şimdi

bir tren camından izliyorum

geride bıraktıklarımı 

kokunu duyamadan

seni henüz görmüşken 

gidiyorum 

ve 

"ne var ki bu sular seni bana getirmiyor"

ne var ki bu sular da seni bana getirmiyor

seni görmek özgürleştirir beni

uzak diyarlardan burnuma gelir yasemin kokusu
birden,
şiddetli bir yağmur vurur omuzlarımdan aşağı
devingen bir ruhtur benimkisi
yağmurla vücudumdan akar,
iğrenç bir siyahlıkla
yollarda kaybederim kendimi
fakat
bir gece yarısı aklımdayken sen
umursamam bütün bunları
sokaklarda yürürken
duyumsarım rüzgarı bedenimde
ay gözlerimden içeri dolar
sen gözlerimden içeri dolarsın
o kadar uzakta olmasa gerek güzelliğin
şu nehri geçincedir belki
belki şu kuşlar uçunca
belki de kapayınca gözlerimi
burnuma gelir yaseminin kokusu
uzak diyarlar o kadar da uzak değildir artık
senin kokundan güzel değildir
ellerimi boşlukta uzattığımda ileri
sana değmek,
seni görmek özgürleştirir beni



02.27
07.06.19

son yazılan

bir akıntıdır ki kapılıp gittiğim

ölüme doğru

ölüme yakın

ama ölümsüz bir acı

üzerimde taşıyamadığım

bir çuval dolusu anı

evimi taşlıyorlar benim

ellerimi bağlıyorlar

kulaklarımı sağır eden 

bir uğultu

beynimin içinde 

beynimin içinde sinekler uçuşuyor

beni mahvediyor aklım

özellikle geceleri 

sessiz ve yalınca

kimsesizler mezarlığında arıyorum kendimi

düz yollarda yürüyemiyorum

bütün bu düşüncelerle

bir köy evinde 

uzaklardan bir müzik eşliğinde

kulaklarıma doluyorsun

ve

sabahlardan gecelere kadar 

bozuk bir kaset gibisin 

gözlerimin önünde

ki tanrılar izin vermezken gelmene

ne kadar dua etsem de boştur gibi geceleri

02.52

26.8.2019